Ben je eenmaal besmet met het fluitvirus, dan kom je er nooit meer vanaf. Je bent enthousiast of je bent het niet. Maar, soms maakt onbekend onbemind en hebben mensen een duwtje in de goede richting nodig. Een duwtje om clubscheidsrechter te worden is niet zo heel moeilijk, maar lastiger wordt het om mensen te stimuleren om de opleiding tot bondsscheidsrechter te volgen.

Hoe zorgen we er voor dat meer mensen verslaafd raken aan fluiten? Veel mensen vragen zich bijvoorbeeld af waarom ze bondsscheidsrechter moeten worden. Het standaard antwoord is meestal dat je beter leert fluiten, dat je ingezet wordt op belangrijkere wedstrijden en dat je misschien ooit in de hoofdklasse of zelfs internationaal mag fluiten. En bovendien krijg je ook nog een vergoeding van de bond en een kledingpakket. Helpt dit mensen over de streep? Ik denk van niet en kies voor een andere invalshoek.

Als ik terugkijk op mijn eigen scheidsrechtercarrière, dan weet ik dat ik vooral dankzij het fluiten heel veel heb geleerd. Nee, niet over de regels of het fluiten, maar over mezelf als mens. Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd om snel beslissingen te nemen: op het veld, privé en in mijn werk. Gewoon lekker kort en krachtig. Op het veld kun je niet eindeloos discussiëren met de spelers of met je collega-scheidsrechter; je moet het zelf doen. Het vereist natuurlijk wel kennis van zaken, zoals de regels, maar veel meer nog gaat het om de moed om de beslissing te nemen.

Ik heb geleerd om een wedstrijd te leiden, tot een goed einde te brengen en dat betekent vaak het stellen van grenzen op basis van de spelregels. In het veld stel je dus je grenzen, maar waar leg jij als mens je grenzen? Al eens over nagedacht? Wat laat je toe en wat accepteer je niet. Vervolgens heb je opnieuw weer die moed, de durf nodig om je grenzen aan te geven. Dat gebeurt natuurlijk niet van de ene op de andere dag, maar uiteindelijk helpen ervaringen tijdens het fluiten je op termijn om die grenzen aan te geven en te bewaken.

Ook ik heb onderweg de nodige fouten gemaakt. Fouten maken moed(t) heb ik ooit eens geleerd. Zolang je accepteert dat het erbij hoort, ontdek je van alles. Je bewust worden, het herkennen en het erkennen van vergissingen is een grote stap voorwaarts in je ontwikkeling. Ook leren te reflecteren op je ontwikkeling is iets wat je zowel op het veld als in het dagelijks leven enorm van pas kan komen. Het voorkomt volgens mij ook dat je arrogant wordt. Kritisch op jezelf zijn is een belangrijke voorwaarde om jezelf te ontwikkelen. Bovendien, als je in staat bent jezelf bij te sturen, dan ben je een heel eind op de juiste weg. Probeer vooral veel te ontdekken en je niet alleen te richten op wat te ver voor je ligt.

Door mijn ontdekkingsreis heb ik geleerd waar mijn talenten liggen en welke ambities ik heb. Nog steeds ben ik verslaafd aan het fluiten. Nu niet meer in een actieve rol op het veld, maar als scheidsrechtercoach langs de kant. Ik vind het geweldig om mijn kennis en ervaring te delen met (meestal) jonge scheidsrechters. Ik ben zeker niet de enige die dit doet. Er zijn ongelooflijk veel (oud)scheidsrechters, die net zo verslaafd zijn aan het fluiten als ik en het ook fantastisch vinden om mensen te begeleiden op hun pad om een goede scheidsrechter te worden. Waarom nog langer wachten, aarzel niet en geef je op voor de opleiding tot bondsscheidsrechter.

Klik hier voor meer informatie over de opleiding tot bondsscheidsrechter.