Wat heerlijk om in (internationale) kranten en op sociale media al die enthousiaste verhalen te lezen over de vrouwen in de internationale sport: ze zorgen voor een betere atmosfeer op en rondom de velden en ze zijn razend populair bij hun fans en bij journalisten. Dit komt voor een groot deel omdat ze inzet tonen, niet kleinzerig zijn en zich niet als stervende zwanen laten vallen. Het is vermoedelijk duidelijk dat dit slaat op de Oranje Leeuwinnen. Maar ik geniet net zoveel van de prestaties van de Oranjehockey vrouwen, de waterpolosters, de volleybaldames en de Oranjevrouwen van basketball. Tegelijkertijd kijk ik met heel veel plezier naar de vele vrouwelijke scheidsrechters die op ditzelfde topniveau bezig zijn.

Alles bij elkaar hebben we inmiddels heel veel rolmodellen en de sport heeft daar baat bij. Dat geldt niet alleen voor sporters, maar minstens zoveel voor scheidsrechters. Tijdens de FIFA World Cup (voetbal) en de FIH Pro League (hockey) kijk ik regelmatig naar de vrouwelijke internationale scheidsrechters. Hoe doen ze het? Waar leggen zij de accenten? Waar kunnen minder ervaren scheidsrechters van leren? Vervolgens realiseerde ik me dat - naast een vraag door anderen over gebrek aan vrouwelijke radio/tv-SPORTcommentatoren  – er ook de vraag was van: “waar zijn eigenlijk onze Oranje scheidsrechters op dit niveau?”

De ontwikkeling van topscheidsrechters ligt bij de bonden. De bonden hebben in mijn beleving de verantwoordelijkheid om te zorgen dat gedreven en talentvolle vrouwelijke scheidsrechters zich kunnen ontplooien. Zeven van onze nationale sportbonden zijn afgelopen anderhalf jaar actief geweest om meer vrouwelijke bondsscheidsrechters te krijgen. De basis voor de landelijke en internationale top. Dit hebben ze gedaan via een gezamenlijke campagne vanuit NOC*NSF met als titel #zijfluittop (klik hier voor mijn blog hierover). Er zijn forse stappen gezet en sommige bonden hebben al mooie resultaten geboekt.

Op sociale media is het inmiddels tot velen doorgedrongen dat onze Oranje scheidsrechters nog niet aanwezig zijn op topniveau, in ieder geval nog niet zichtbaar voor iedereen. Zijn er te weinig aan de basis, zijn ze nog in de ontwikkelingsfase op weg naar de top, is er sprake van politieke invloeden? Wat kan het zijn? Ik ben ervan overtuigd dat er voldoende vrouwelijk potentieel èn talent is en dat we met z’n allen veel actiever moeten zijn om ze te traceren en ze de gewenste opleidingen en coaching te bieden.

De laatste jaren is op sociale media sowieso steeds meer aandacht voor de arbitrage en met z’n allen moeten we zorgen dat dit zo blijft. Individuele scheidsrechters, scheidsrechtersverenigingen, clubs en sportbonden moeten hier vooral mee doorgaan. Hoe meer aandacht, bij voorkeur positief, hoe meer vruchten het zal afwerpen.

Het publiceren over arbitrage, het praten over de ontwikkeling van scheidsrechters, het delen van ervaringen zijn allemaal zaken die helpen om een gezamenlijk doel te bereiken:  meer vrouwelijke bondsscheidsrechters. We moeten zorgen voor begeleiding en coaching op alle niveaus en de bonden moeten serieus aandacht (blijven) geven aan de arbitrage. Er valt nog veel winst te behalen. Vooral pro-actieve acties zijn gewenst: maak trainers, coaches, bestuurders èn publiek duidelijk dat je als bond/club achter je scheidsrechters staat en ze oprecht steunt.

Laten we als enthousiaste, gedreven arbitragebetrokkenen met individuele landelijke en internationale scheidsrechters en samen met clubs en bonden de schouders er onder zetten. Laten we zorgen voor concrete plannen, laten we een platform creëren voor persoonlijke scouting en laten de huidige landelijke en internationale rolmodellen zien hoe mooi het leiden van een wedstrijd is.  Als we dit met z’n allen omarmen, dan kan het niet anders dan dat we over een paar jaar ook Oranje scheidsrechters op de TV zien. Een groep rolmodellen die andere jonge vrouwen èn mannen stimuleert om te gaan fluiten. Dan kunnen we trots zijn op #zijfluittop

Vorige blog