Zomaar ineens in het Parool een artikel over voetbalscheidsrechters die gehuurd kunnen worden voor 29,95 euro. De broodfluiter heeft zijn intrede gedaan. Enkele jaren geleden al in de hockeywereld en nu ook in de voetballerij. Wat moeten we hiermee? Van harte verwelkomen of tegenmaatregelen nemen?

Voor de voetbalwereld is de reden dat men het gevoel van partijdigheid wil verminderen, terwijl het bij de hockeycompetitie vooral gaat om het afkopen van de verplichte fluitbeurt. Die verplichting hoort bij het hockey, het maakt gewoon deel uit van het lidmaatschap bij je vereniging. Ik weet zelfs niet beter; al in mijn jeugd bij mijn club was het heel normaal. Vanaf 2002 geldt het officieel voor iedere hockeyspeler vanaf 16 jaar.

Het nadeel van die verplichte fluitbeurten is dat er ook mensen bij zijn, die er echt helemaal niets van bakken. Die moet je vooral tegen zichzelf en tegen de teams in bescherming nemen. Laten die andere vrijwilligerstaken op zich nemen. Jammer genoeg denken nog niet alle clubs zo en daar blijven die fluitbeurten verplicht. Als dat dan zo is, dan vind ik dat deze clubs ook de verantwoordelijkheid moeten nemen om te zorgen voor een professionele aanpak van de arbitrage en te zorgen voor adequate opleiding, begeleiding en bijscholing!

Bij voetbal is men er vooral van overtuigd dat een onafhankelijke scheidsrechter, een huurling, veel minder de schijn van partijdigheid oproept. Door het risico van partijdigheid te elimineren, kan mogelijk ook agressiviteit op het veld worden voorkomen. Zo is de redenering. Het zou kunnen dat dit bij voetbal zo werkt en het helpt vermoedelijk ook om het tekort aan scheidsrechters binnen voetbal op te lossen.

Ineens ontdekten mensen het commerciële gat in de markt: het verhuren van scheidsrechters. Niet iedereen is gelukkig met deze ontwikkeling, want wat zijn de consequenties? Eigenlijk koop je hiermee je vrijwilligerstaak af. Je zorgt voor arbitrage en voldoet toch aan je verplichting? Het kost de club in ieder geval geen geld. Maar hoe zit het eigenlijk met de kwaliteit van de ingehuurde scheidsrechter. Wie garandeert dat deze voldoet aan de vereiste kwaliteit?

Er is niets mis met het verdienen van geld als broodfluiter. Waarom ook? Je kunt het vergelijken met een trainer/coach. Die krijgt geld voor zijn diensten bij de vereniging. In het geval van de trainer beslist het bestuur of hij aan de eisen voldoet en bij onvoldoende geschiktheid (of resultaten) wordt de trainer ontslagen. Dit betekent dus dat kwaliteitseisen aan de betalingen worden gesteld. Een goede zaak. Maar wat gebeurt er als de broodfluiter niet voldoet aan de eisen? Wordt deze dan niet meer opgesteld? En wie bepaalt die eisen, wie is de opdrachtgever? Wat is de rol van de verhuurder?

Ik heb niets tegen deze commerciële ontwikkeling, al moet ik toegeven dat ik binnen de breedtesport de voorkeur geef aan idealisten die fluiten als een prachtige hobby zien. Maar ik wil wel garanties zien ten aanzien van de kwaliteit. Ik wil weten hoe het zit met de opleiding, de begeleiding en de bijscholing. Hoe vaak fluit een scheidsrechter op een dag? Twee keer op een dag is prima, maar als het meer wordt, dan ben je nooit meer fit en geconcentreerd genoeg om de optimale kwaliteit te leveren. En ook wil ik weten hoe het zit met de opvang en nazorg. Bovenal vraag ik wie dit alles bewaakt. Wie is de verhuurder? Gaat het om geld alleen of spelen er ook ideële motieven. Mijn idee is om eens te onderzoeken hoe het gesteld is met de achtergrond van de verhuurders en de broodfluiters, de motieven en de kwaliteitsborging. Ik ben wel benieuwd hoe anderen hierover denken. Misschien leiden reacties tot een vervolgblog en vooral op de ontwikkeling van de broodfluiter.