Een willekeurig hockeycomplex op een willekeurige competitiezondag ergens in het zuiden van het land. Voorafgaand aan een wedstrijd in de dames hoofdklasse ben ik veel eerder dan gebruikelijk aanwezig en loop nog wat rond om naar wedstrijden te kijken. Zo blijf ik hangen bij een wedstrijd tussen heren op leeftijd. Gefloten door een paar jongens uit de A2, althans dat staat op hun trui.

Sommige beelden en geluiden veranderen echt nooit. “Hé scheids” is daar één van. Maar net zo vrolijk woorden als “mafkees” tussen twee spelers onderling.

Iets in de scheidsrechters raakt mij. Wat gebeurt er? Ik zie een jonge jongen die hartstikke zijn best doet, maar zeer regelmatig niet wordt begrepen door de spelers. Nou ja, het kan ook zijn dat de spelers het beter weten, of beter denken te weten. Want ook dat verandert niet. De spelers zijn niet bepaald aardig voor elkaar, maar het is zeker niet gemeen of fysiek hard. Het is vooral het oeverloze gemekker richting de scheidsrechter. Net als de spelers maakt hij zo nu en dan fouten. Ik vraag me af wat dat gemekker met zo’n jongen doet. Je staat daar je best te doen op je vrije zondag en je krijgt alleen maar commentaar naar je hoofd geslingerd.

Na afloop van de wedstrijd zie ik dat de beide scheidsrechters wat drinken en een broodje eten en opnieuw valt mij iets op. Ze zijn maar met z’n tweetjes. Niemand van de volwassen spelers bemoeit zich met de jongens en er is ook niemand van de club die eens leuk met ze praat. Is er nu niemand die zich afvraagt wat het gedrag van spelers met zulke jongens doet? Wat zou de impact zijn? Vermoedelijk fluiten de jongens voorlopig nog wel hun verplichte potjes en zijn ze blij als dat weer achter de rug is. Wie wordt daar nu beter van, of vrolijker, of gemotiveerder? En sterker nog, wat betekent dit voor de toekomst: zijn er nog mensen die willen fluiten?

Alles op een rijtje zettend denk ik dat het echt nodig is om eens wat meer aandacht te schenken aan jonge scheidsrechters, die zelf op zaterdag spelen en vervolgens zondag worden ingezet om ervaren, door de wol geverfde spelers te mogen fluiten. Kom op besturen, doe er wat aan.

• Zorg voor een ervaren aanspreekpunt. Dat is er vaak wel op zaterdag, maar stel dat ook in op zondag. Degene die dit doet moet herkenbaar zijn voor scheidsrechters en teams. En dit is tegelijkertijd ook handig voor de bondsscheidsrechters die te gast zijn. Mooi visitekaartje voor de club!
• Laat deze persoon ook eens langs de velden lopen en teams aanspreken op hun gedrag en na afloop zorgen dat de scheidsrechters op een aardige manier worden opgevangen. Niet alleen om een drankje aan te bieden, maar ook om een luisterend oor te bieden en eventuele problemen helpen op te lossen.
• Misschien is het wel een idee om te zorgen dat beide aanvoerders of coaches een nagesprek hebben met de beide scheidsrechters. Immers, we weten allemaal dat niemand foutloos is, noch spelers noch scheidsrechters. En hoe mooi zou het zijn als mensen op die manier van elkaar kunnen leren en een goede relatie opbouwen?

Als scheidsrechters zich welkom voelen, dan komen ze graag naar de club en zullen ze de verplichte ‘potjes’ ongetwijfeld met veel meer plezier fluiten. En wie weet wordt de sfeer op het veld dan ook nog veel beter. We doen het toch allemaal voor hetzelfde: gezelligheid, sociale contacten, sportiviteit? Kortom, sport is voor de meesten van ons een hobby.