“Jeetje, wat waren die scheidsrechters toch slecht”, maar ook “het publiek gedroeg zich weer schandalig”, aldus de berichten die binnenkomen bij de hockeybond. Sinds ik daar de honneurs waarneem als hoofd van de afdeling Arbitrage hoor ik dit soort teksten bijna wekelijks. En soms is het nog erger als je vervolgens op allerlei social media commentaren tegenkomt van zogenaamde kenners uit de hockey- en voetbalwereld.

Wat zijn die lontjes van menigeen toch kort. Ligt het aan mij dat ik me daar keer op keer aan stoor? Maar, als ik er nog eens goed over nadenk, realiseer ik me dat mijn eigen lontje net zo kort is als dat van alle anderen. Want waarom zou je niet mogen mopperen of klagen? Vermoedelijk is dat omdat ik zo graag wil dat scheidsrechters geen aanleiding geven tot klagen en aan de andere kant hoop ik net zo hard dat spelers, coaches en publiek zich fatsoenlijk gedragen.

Het heeft me doen beseffen dat ik hou van een omgeving zonder ruzie en ellende. Ik ben daarbij idealistisch en verdraagzaam. Op en rondom de sportvelden moet het eigenlijk positief verlopen en kritiek, vooral de ongenuanceerde, vind ik vreselijk. Bij kritiek schiet ik misschien wel eens te snel in de verdediging: ik vind namelijk dat ik “achter scheidsrechters” moet staan, terwijl ik me ook wel besef dat minder goede kwaliteit veroorzaakt kan worden doordat scheidsrechters op een te hoog niveau zijn ingezet, dat ze niet voldoende opleiding of bijscholing hebben gekregen, dat ze zelf te weinig actie hebben ondernomen om zich terdege voor te bereiden of dat iemand simpelweg zijn/haar dag niet heeft.

Die ongenuanceerde kritiek en soms wat gescheld komt meestal van publiek en in veel mindere mate van spelers en coaches. Als individu, als scheidsrechter op het veld, kun je erg weinig doen als je scheldwoorden vanaf de kant hoort. Gelukkig ontgaat het de scheidsrechters meestal omdat ze door hun concentratie in staat zijn zich af te sluiten van de buitenwereld. Maar wat is dat toch, dat sport en scheidsrechters soms het slechtste in mensen naar bovenhaalt als ze langs de lijn staan? Als ik het antwoord wist, dan beloofde het er mooi uit te zien, maar helaas. Ook ik heb het wondermiddel niet en ondanks alle mooie campagnes, preventieve en repressieve maatregelen zijn we tot nu toe jammer genoeg niet voldoende in staat om de wereld langs de sportlijnen vrediger te maken.

Toch wil ik ook dit jaar weer positief zijn en wil ik kijken of ik mijn passie voor de arbitrage nog effectiever kan inzetten om scheidsrechters beter te maken en daardoor kritiek kan minimaliseren. Dat betekent dat ik nog meer mensen wil vinden die er net zo over denken als ik en waarbij we met z’n allen in staat zijn om bruggen te slaan. Bruggen tussen sporters, coaches en publiek. Wil je meedenken of meedoen, laat het me dan vooral weten. Heb je behoefte aan een steuntje in de rug als scheids of als vereniging, dan help ik je graag.

Met deze gedachtes wens ik alle scheidsrechters, spelers, coaches en publiek voor 2015 een hele lange lont toe met veel sportsucces, plezier en verdraagzaamheid.